Smith & Burrows - Wonderful life

Het mooie van covers is dat ze je soms een nieuw inzicht geven, een nieuw perspectief bieden op bestaande muziek. Tom Smith (van the Editors) en Andy Burrows (van Razorlight) hebben een winteralbum uitgebracht, onder de titel Funny Looking Angels. Daarop is een cover van Wonderful Life (van Black uit 1987) te vinden.

Birdy - Skinny love

Als je 15 bent, en een interpretatie aan een in de originele versie wat schurende, folk-achtige song kunt geven die zo teder, zo integer en zo sierlijk is als Birdy heeft gedaan, dan is het verder prima om er het zwijgen toe te doen. En bevangen door bewondering te luisteren.

Brooke Fraser - Crows + Locusts

Een album vol met kleine verhaaltjes. Dat is Flags van Brooke Fraser. Haar stem luchtig en ijl, een beetje als Dido, maar dan met iets meer ruwheid en overtuiging. De muziek lichtvoetig waar nodig (zoals het al op de radio grijsgedraaide Something in the water) maar ook zwaarmoedig, als het verhaal daarom vraagt.

Een van die verhalen is Crows + Locusts, dat gaat over de mensheid in het algemeen en over een boerenfamilie in het bijzonder. De velden bloeden. De hartslag verdwijnt uit de gewassen en de moed uit de mens. De vrouw tuurt vanaf een heuvel naar haar dorre, droge velden, geteisterd door een vuig verzengende hitte. Het jaar dat de vossen kwamen. Alsof de kraaien en de zwerm sprinkhanen nog niet genoeg schade hadden aangericht. Maar even voor het einde van het nummer valt de wanhoop stil en maakt het nummer - in tekst en muziek - plaats voor vasthoudendheid. De vrouw strompelt de heuvel op, ziet daar beneden haar zweet in de aarde. En ze weet, ze voelt: er zal iets groeien in die dorre aarde. Eerder gaat zij niet weg.

Lana del Rey - Video games

Totale beheersing. Een stem die kraakt op bestelling, verleidt wanneer gewenst en uithaalt waar nodig. Lana del Rey (artiestennaam van Lizzy Grant, 24, New York) staat op het punt van doorbreken. Haar geschoolde stem, die schemerachtig straalt, doet meteen denken aan de pasteltinten zoals die doorklinken bij Nancy Sinatra. Knap gedaan, met oog voor details. Alsof iemand een lading stof vijftig jaar zorgvuldig heeft bewaard en heeft uitgestrooid over haar muziek.

Er was al een album van Lana del Rey beschikbaar via iTunes, maar dat is verwijderd. Het wachten is dus op het echte, officiele debuutalbum. Als dat net zo tot in de puntjes klopt als de single Video games, kan het een kaskraker worden.

Clare Maguire - Bullet

Ineens hoor je een stem die je volledig meesleept. Diep, donker, overweldigend: zo is de stem van Clare Maguire. Ze doet in de verte, met die bronzen ondertoon, denken aan Cher maar misschien nog meer aan Jennifer Rush. Ze slalomt soepel door alle registers heen en weet haar volume overtuigend te doseren.

Maguire is afkomstig uit een klein dorpje, vlakbij Birmingham, waar ze in een winkel werkte en af en toe in plaatselijke cafés optrad. Haar muzikale carrière is er een van de moderne tijd: ze plaatste demo's op MySpace en wekte zo de aandacht van platenmaatschappijen, een beetje zoals het Esmee Denters ook verging. Haar debuutalbum Light after dark werd geproduceerd door Fraser T. Smith (die ook meewerkte aan albums van Adele en Kylie Minogue).

Clare schreef zelf mee aan alle nummers, dus ook aan Bullet, dat met de lange uithalen en hamerende ritme haar stem perfect tot zijn recht doet komen. Luister naar die stem en schat haar leeftijd. (Ze is 23.)

Mickael Miro - l'Horloge tourne

In de zomermaanden draait de tijd op halve toeren. Niets hoeft snel, alles mag langzaam. De tijd probeert de 31-jarige Fransman Mickael Miro te vangen in het nummer l'Horloge tourne. Zijn stem is licht, klinkt een beetje zoals veel Franse chansonniers, maar deze eerste single van zijn debuutalbum Juste comme ca is desalniettemin pakkend. Als is het maar vanwege de aansprekende wijze waarop Miro het contrast bezingt tussen vroeger - toen je wenste dat de tijd sneller ging. En later - als je probeert de tijd vooral af te remmen, of zelfs te stoppen. In Frankrijk was het begin juli een grote hit, voor de Nederlandse markt wordt Franse muziek over het algemeen als te moeilijk en te ontoegankelijk beschouwd. Dommage. Dam, dom, dommage.

Kate Bush - This woman's work

Hoe beschouwt een man de geboorte van zijn kind? “I should be crying, but I just can’t let it show” – dat is het perspectief van This woman’s work, een van de nummers die Kate Bush opnieuw opnam, met een geheel nieuw arrangement, voor haar album The director’s cut.

In de nieuwe verschijningsvorm krijgt het nummer meer gelaagdheid dan het origineel. De stem van Bush is dieper – ze parafraseert het nummer losser, waardoor het (vreemd genoeg) juist zwaarder aanvoelt. Met een zweverig klankbeeld spant ze een dun web van angst en twijfel waar de tekst als vertwijfelde dauwdruppels aan vast blijft hangen. Het contrast tussen blijdschap van het moment en de angst voor de volwassen, vaderlijke verantwoording die komen gaat is daardoor nog scherper. Een oud nummer, maar pas nu lijkt het of Kate Bush het neerzet zoals ze het in 1988 bedoeld had.

Eddie Vedder - Society

Soms zie je een film. Beluister je daarna de soundtrack. Bekijk je daarna de film nogmaals. En snap je ineens een hele boel - en tegelijk heel veel nog lang niet. De film Into the wild (2007, Sean Penn) toont Emile Hirsch in een schitterende hoofdrol. Als Christopher McCandless gaat hij op zoek naar de grenzen van het bestaan. Dat betekent dat hij alles achter zich laat wat hem in 22 jaar gevormd heeft. Hij stapt uit de maatschappij om een te worden met zichzelf - aanvaarding van de totale eenzaamheid, voor zo lang het nodig is, voor zo lang het duurt.

De soundtrack bij de film is gemaakt door Eddie Vedder, zanger van Pearl Jam. In het nummer Society vat hij de kern van de film in krap vier minuten beklemmend samen. De maatschappij legt ons op meer te willen dan we nodig hebben. Maar als "meer" eigenlijk "minder" is, hoe houd je dan bij hoe ver je bent? Gevangen in ons eigen materialisme. 'De Maatschappij' als een tot waanzin drijvende metgezel. Zou zij eenzaam zijn, zonder mij?

Marianne Faithfull - Stations

Kunst hoeft niet altijd binnen de lijntjes te blijven (of: "tonschonheit ist nebensache"). De stem van de 64-jarige Marianne Faithfull wordt door sommigen verafschuwd. Maar die stem is tegelijk wat haar muziek kenmerkt. Krakerig, hier en daar vermoeid, teleurgesteld. Maar vooral doorleefd - in die stem zit meer leven dan menigeen ooit zal doormaken. En dat maakt haar muziek mysterieus, ongrijpbaar, raadselachtig en rafelig.

Horses and high heels is haar 18e studio-album met - op een nummer na - allemaal covers. De openingstrack Stations is zo'n nummer dat echt past bij de versleten stem van Marianne Faithful. Het is een obscure cover van de Amerikaanse band The Gutter Twins. Waar het over gaat? Iets met in de steek laten, iets duisters, iets ontwrichtends. Iets waar die roestige stem een lyrische, haast paranoide invulling aan geeft.

The Decemberists - This is why we fight

In het voorjaar van 2010 nam de Amerikaanse band The Decemberists het album The king is dead op. Niet in een stadse studio maar letterlijk tussen de hooibalen en het steppegras, op het landgoed Pendarvis Farm in het noordwesten van de Verenigde Staten. Het album is wat concreter, wat minder verhalend dan het eerdere werk van de band. Een eerlijk album, gevuld met duidelijke, strak omlijnde muziek die het midden houdt dus folk, country en rock.

This is why we fight is de tweede single van het album. Een tekst die is opgebouwd uit korte, krachtige zinnen. Waarom vecht de mensheid? Tegen hebzucht? Tegen afstomping? Als we strijdend ten onder gaan, zo zingt Colin Meloy, dan zal het met ongebonden handen zijn. Revolutiemuziek!

James Blake - Limit to your love

Soms is muziek overdadig, opzwepend, voorzien van kleur. Maar toont in de beperking zich uiteindelijk niet de meester? De Engelse James Blake - op 7 februari komt zijn album uit - laat horen hoe je met niets iets kunt maken, met grijstinten en een angstaanjagend basfundament dat zich uitvouwt op een goed stel speakers. Een nummer over de reikwijdte van de liefde, op de tast gezocht. Vertwijfeld. Verstild. Verdwaald.


Het origineel, overigens, is van de Canadese zangeres Leslie Feist.