Lenny Kravitz - I'll be waiting (2007, #1875):
Leven is liefde. Gedreven door lust, die haast onmerkbaar overgaat in verlangen. Wachtend op een begin. En zodra het begonnen is angstig afwachten tot dat onafwendbare einde.
Het zware gewicht van liefde is het ware gewicht van wachten.
Raymond van 't Groenewoud - Je veux de l'amour (1980, #1573):
Een nummer dat schuurt van verlangen.
Raymond van 't Groenewoud - Je veux de l'amour (1980, #1573):
Een nummer dat schuurt van verlangen.
Steekt van weemoed.
Dat huilt naar het onbereikbare.
Een nummer dat je blik vertroebelt, als teveel drank.
Maar dat zooo lekker meezingt.
Don Henley - New York Minute (1989, #1234):
stadse levens reflecteren in de heldere spiegeling
Don Henley - New York Minute (1989, #1234):
stadse levens reflecteren in de heldere spiegeling
secondenlang gevangen tussen torens van staal en beton
binnen een minuut is duidelijk wie je bent
een minuut later ben je verdwaald
op de straat die leidt van haat naar liefde
op het plein dat eenzaamheid verbindt met wanhoop
in één minuut kan alles kan anders zijnover één minuut is niets meer hetzelfde
Chris Isaak - Wicked game (1989, #927):
Somberheid voert de boventoon. Op een heftig arrangement van treurnis.
In Wicked Game is de vrolijke, onbezonnen liefde ingekleurd met lome grijstinten. Dit nummer weegt zwaar, loodzwaar. Het remt geluid af, het verstomt de tijd. Als een trage volgspot die een bundel eenzaam licht wegdraait van het ontoelaatbare verlangen.
Frankie goes to Hollywood - The power of love (1984, #623):
Een bevroren zee van muzikale herinneringen.
IJsschotsen, sommige onverwoestbaar andere dun en broos. Ze zijn vastgevroren in een min of meer willekeurig patroon. Maar tegelijkertijd schitterend geordend. En daarover heen waait de ijle stem van Holly Johnson de poedersneeuw uiteen. Als fijne, tintelende liefdesflarden.
Blof - Dansen aan zee (2000, #307):
Dwalend langs de muzikale kustlijn. Een eindeloos klinkende branding, veroorzaakt door 2000 liedjes die stuk slaan op de kust van herinnering en verlangen.
Ik schrijf ze in het zand, 2000 titels. Elke golf veegt er een weg, totdat de laatste korrels afdrijven op een onwennige deining, richting de onbekende horizon van 2013.
De vergankelijkheid van de Top 2000 is tegelijk zijn schoonheid - 306 titels die nog weggevaagd zullen worden. Slechts in de echo van het kabbelende water zullen ze je bij blijven.
John Lennon - Imagine (1971, #22):
Hoog in de lijst zijn de nummers ware monumenten. Statig en opgepoetst. Sommige nog maar net op de sokkel, onbekend en onbemind. Anderen staan al jarenlang op hun post en hebben weer en wind getrotseerd. Ze zagen hoe talrijke voorbijgangers regelmatig stopten, staarden en soms een traan wegpinkten.
John Lennon weet kleine woorden om te buigen naar grote gevoelens. Imagine is een muzikaal protestmonument, gegoten in pure vrede, opgericht op een sokkel van hoop en gebouwd op een fundament van naastenliefde.
Dit nummer doorbreekt de kracht van de realiteit met de macht der verbeelding.
