Tanita Tikaram - Twist in my sobriety (1988, #1231): De duistere, eenzame wanhoop die zij bezingt is herkenbaar. Jezelf wentelen in je verdriet, verzadigd van pijn en verlangen. De muziek als reflectie van de ziel, dat is wat Twist in my sobriety uitstraalt. Geen fel, muzikaal licht, maar een gedimde deken van geluid.
Fleetwood Mac - Dreams (1976, #924): Een nummer dat uitblinkt in luiheid, loomheid. Dat haast onhoorbaar naar je toe sluipt en zich tegen je ziel aan vleit.
Het Goede Doel - Alles geprobeerd (1986, #549): Vaak gehoord voor sluitingstijd in De Preuverij in Maastricht... te vaak... Dit nummer zaait twijfel, bloeit in eenzaamheid en oogst weemoed. Ongewild uit elkaar gaan en onvermijdelijk weer bij elkaar komen.
Kansas - Dust in the wind (1977, #311): Zo'n nummer dat er voor je gevoel altijd is geweest, maar dat tegelijkertijd telkens opnieuw oplost in het niets. Geen vrolijke muzikale vriend, maar een wat piekerende wijze man. In dit nummer maakt een grauwe laag stof de grens onzichtbaar tussen eind en begin, tussen slot en start. Met de huilende violen accentueert Kansas het onvermijdelijke.
Phil Collins - In the air tonight (1981, #109): Over het afbrokkelen van een relatie. Een beklemmend nummer, dat dobbert op het slagwerk en dreigend voor je staat, niet van plan je de komende minuten met rust te laten. En onlosmakelijk verbonden met Miami Vice.
Jacques Brel - Ne me quitte pas (1959, #94): Een nummer dat je gevoel overhoop haalt en dat op eenzame hoogte staat, los van alles en vast aan niets. De viool huilt, schreeuwt, schuurt en fileert het verlangen. Het verlangen wordt door Brel zo dun, zo ijl bezongen, dat je er haast doorheen kijken kunt.
