Jethro Tull, de band rondom Ian Anderson, stond in de jaren '70 aan de wieg van de progressieve rock. De band was lastig in te delen - was het folk? Was het rock? Was het klassiek? Blues? Muziek past soms niet in een hokje, dat is misschien nog de beste conclusie.
Het concept album Thick as a brick (1972) verhaalt over de jongeman Gerald Bostock. En nu, 39 jaar later, vraag Ian Anderson zich af: hoe zou het Gerald Bostock zijn vergaan? Ziedaar, de inspiratie voor TAAB 2 - Whatever happened to Gerald Bostock?
Het nummer Banker bets, banker wins is een muzikaal hoogstandje waarin alles klopt. De Eye-of-the-tiger achtige drumpartij die de kadans van de beurskoersen aangeeft. Een akoestische protestgitaar als pamflet tegen het graaien. Snerpend woedende gitaaruithalen als onvoorspelbare put-opties en sprinters. En ook het handelsmerk van Jethro Tull, de dwarsfluit (ja, de dwarsfluit) schittert in dit nummers als een nietsontziende, hedonistische bankier.
De tekst is maatschappijkritisch.
De bankier spoelt alle kritiek weg met een flinke latte bij de Starbucks: "Draconian calls for regulation / are drowned in latte with Starbucks muffin."
De bankier, neergezet als een meedogenloze zondaar: "Banker bets, cheque's in the post / not worth the ink it's written in".
18 mei 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)