Top2000

Een aantal nummers in de Top2000 inspireerde tot mooie woorden. Op de rand van het jaar, dus een aantal memorabele nummers:

Tanita Tikaram - Twist in my sobriety (1988, #1231): De duistere, eenzame wanhoop die zij bezingt is herkenbaar. Jezelf wentelen in je verdriet, verzadigd van pijn en verlangen. De muziek als reflectie van de ziel, dat is wat Twist in my sobriety uitstraalt. Geen fel, muzikaal licht, maar een gedimde deken van geluid.

Fleetwood Mac - Dreams (1976, #924): Een nummer dat uitblinkt in luiheid, loomheid. Dat haast onhoorbaar naar je toe sluipt en zich tegen je ziel aan vleit.

Het Goede Doel - Alles geprobeerd (1986, #549): Vaak gehoord voor sluitingstijd in De Preuverij in Maastricht... te vaak... Dit nummer zaait twijfel, bloeit in eenzaamheid en oogst weemoed. Ongewild uit elkaar gaan en onvermijdelijk weer bij elkaar komen.


Kansas - Dust in the wind (1977, #311): Zo'n nummer dat er voor je gevoel altijd is geweest, maar dat tegelijkertijd telkens opnieuw oplost in het niets. Geen vrolijke muzikale vriend, maar een wat piekerende wijze man. In dit nummer maakt een grauwe laag stof de grens onzichtbaar tussen eind en begin, tussen slot en start. Met de huilende violen accentueert Kansas het onvermijdelijke.

Phil Collins - In the air tonight (1981, #109): Over het afbrokkelen van een relatie. Een beklemmend nummer, dat dobbert op het slagwerk en dreigend voor je staat, niet van plan je de komende minuten met rust te laten. En onlosmakelijk verbonden met Miami Vice.

Jacques Brel - Ne me quitte pas (1959, #94): Een nummer dat je gevoel overhoop haalt en dat op eenzame hoogte staat, los van alles en vast aan niets. De viool huilt, schreeuwt, schuurt en fileert het verlangen. Het verlangen wordt door Brel zo dun, zo ijl bezongen, dat je er haast doorheen kijken kunt.

Jamie Cullum - Don't stop the music

De zeer muzikale Jamie Cullum bracht in november zijn vijfde studio-album uit, The Pursuit getiteld. Wederom verkent hij de grens tussen pop en jazz. De gebroken klank van zijn stem benadrukt de rafelige timing, vooral in het nummer Don't stop the music, naar het origineel van Rihanna uit 2007, waar dan weer Wanna be startin' something van Michael Jackson in is verwerkt.

En zo evolueert de muziek. Cullum bewondert Rihanna, dus dat is mede de reden geweest om dit nummer te coveren. Zijn interpretatie is lui, slepend, en indringend.

Trijntje Oosterhuis - Human Nature

Naar aanleiding van het overlijden van Michael Jackson dook Trijntje haar eigen studio in, achter haar huis, samen met gitarist Leonardo Amuedo. Dat levert een zeer integere muzikale interpretatie op van nummers van Jackson: Never can say goodbye. Het album is klein, sympathiek en duidelijk uit liefde en gevoel voor de muziek gemaakt.

Human Nature springt eruit. Dit nummer, oorspronkelijk geschreven door Steve Porcaro van Toto, is in de zeer basale uitvoering van Trijntje misschien nog wel intiemer dan het origineel. Haar versie straalt dezelfde achteloze, zweverige sfeer uit. Zeker een cover die iets toevoegt aan het origineel, maar dat doet eigenlijk het hele album.

Liesbeth List - Wie mij lief heeft

Soms is een enkele zin genoeg om een album aan te schaffen. "wie mij lief heeft, laat mij los / maar wie mij kent, houdt me vast". De tekst is van Stef Bos. Het nummer is te vinden op het meest recente album van Liesbeth List, Verloren en gewonnen getiteld.

Jasper Erkens - Crazy

Hij komt uit België, is (nog maar net) 17 jaar en beheerst elk woord dat hij zingt en elke gitaar-aanslag die hij voortbrengt. Een muzikaal wonderkind, Jasper Erkens.

Wende Snijders - Roses in June

Wende in het Engels? Na haar voornamelijk Franstalige albums is nu het volledig Engelstalige album uit, No. 9 getiteld. Hoewel het verfrissend is om te beluisteren hoe Wende een andere weg inslaat dan het Franse chanson, lijkt het er toch op dat de Franse taal voor haar een scherper instrument is om haar gevoel mee te fileren. Ook in haar clubtour is ze duidelijk zoekende naar vorm - de inhoud is er, groots en meeslepend. Maar tijdens haar optredens (in ieder geval in Nijmegen waar ze op 12 november jl. stond) is ze wat onwennig aan het aftasten hoe ze haar liedjes nog ruiger, rauwer, losser kan maken dan in haar eerdere theatertour.

De single Roses in June is een nummer dat zich moeilijk kwalificeren laat. Het heeft wat van Anouk-rock, maar ook invloeden van het kabbelende tempo van Ilse de Lange en is uiteindelijk even indringend als Nina Simone. Met ferme mokerslagen zet Wende haar leven naar haar eigen hand.

Sting - Soul cake

Kerstalbums zijn uit, winteralbums zijn in. Sting doet aan die rage mee met If on a winter's night, maar weet ook meteen een muzikale buiten-categorie op te tuigen. Sting schotelt een album voor met allerlei muzikale invloeden, vooral veel middeleeuws-keltisch. Zo ook het nummer Soul cake, dat de 'soul cake' bezingt die traditioneel op all-souls-day (2 november) wordt gemaakt om de doden te herdenken. Het lied is een moderne vertaling van een middeleeuws versje dat kinderen op all-souls-day voordroegen. Door al die sfeervolle ingredienten, bijeengehouden door de warme stem van Sting (die inmiddels wat mooie roestige randjes vertoont) is dit een Sfeervol Nummer, met een grote "S" - van Sting.

Michael Buble - Cry me a river

Een jazz-klassieker uit de jaren '50, terug te vinden op het nieuwe album van Michael Buble, Crazy love. Het gaat dan om het nummer Cry me a river dat oorspronkelijk in 1953 door Arthur Hamilton werd geschreven voor Ella Fitzgerald. Het is sindsdien door tientallen artiesten uitgebracht. Michael Buble is er op magistrale wijze in geslaagd om het nummer op te blazen, uit te vergroten en er een bombastische golf van muziek van te maken. Het koper danst als schuimkoppen op het water en Buble surft er met een vaardige timing tussendoor.

Shakira - Loba (She Wolf)

De Colombiaanse wereldster Shakira (voluit: Shakira Isabal Mebarak Ripoll genaamd) heeft in de maand oktober haar derde Engelstalige studioalbum uitgebracht, She Wolf getiteld. Een album met een zeer modern geluid, 21e-eeuwse pop die elektronisch klinkt maar toch dichtbij de muzikale basis blijft. En die muzikale basis haalt Shakira van over de hele wereld, getuige zelfs de sfeervolle Arabische invloeden. Ze sluipt, gromt naar de luisteraar, vouwt af en toe op de voor haar zo karakteristieke wijze haar stem dubbel. De titeltrack, She Wolf (ook de eerste single van het album) klinkt in het Spaans misschien nog wel krachtiger. Loba, een vervaarlijke wolvin die je niet meer loslaat als ze eenmaal haar muzikale klauwen heeft uitgeslagen.

Laura Jansen - Use somebody

Laura Jansen timmert in Amerika al enige tijd aan de muzikale weg. In haar geboorteland Nederland was ze nog niet echt bekend, totdat ze dit jaar werd ontdekt door tekstschrijver/producer John Ewbank. Met haar geoefende stem zet ze een uiterst breekbare versie neer van Use somebody, dat als stevig rocknummer werd uitgebracht door de band Kings of Leon. Met dezelfde scherpe ingredienten weet Laura Jansen een geheel nieuw, zacht en ingetogen gerecht te creeeren.

Edward Maya - Stereo love

Het is nooit te laat voor een zomerhit. De 22-jarige Roemeense producer Edward Maya bewijst dat met Stereo love. Zijn naam is redelijk onbekend, maar de Roemeense dance-act Akcent, waar deze Maya achter zat, doet misschien nog wel een belletje rinkelen. Stereo love is eigenlijk een tamelijk nietszeggende dance-hit, ingezongen door een onbekende zangeres (met een Oost-Europees Engels accent) genaamd Vika Jigulina, maar wat geeft dat tuttige accordeon-loopje dit nummer enorm veel sfeer. Veel meer valt er eigenlijk niet over te zeggen, behalve dan dat Edward Maya dit jaar hoopt af te studeren aan het conservatorium van Boekarest. Een potentieel toekomstig muzikaal genie...?

Regina Spektor - Blue lips

Soms duikt er ineens muziek op die je alles om je heen doet vergeten; muziek waarbij de aarde even lijkt te stoppen met draaien. Regina Spektor (Moskou, 1980) brengt dat teweeg met Blue lips, een track van haar meest recente album Far. De productie van dit nummer (en nog drie andere nummers op dat album) was in handen van Jeff Lynne, vroeger de voorman van The Electric Light Orchestra.

Eigenlijk is Blue lips een B-kantje, misschien omdat het geen heel toegankelijk nummer is. Maar het is van een unieke schoonheid, zowel de eigenzinnige, mysterieuze muzieklijn als de dichterlijke tekst. Dit is schilderen met woorden, woorden in oneindige tinten blauw. Met haar liefelijke stem weet Regina Spektor de grote aarde tot in je handpalm te zingen.

Daniel Merriweather - Impossible

Het is al een tijdje 'in' om terug te grijpen naar het strakke, maar tegelijkertijd indringende soul-geluid uit de jaren '60. De 27-jarige Daniel Merriweather (geboren in Melbourne) heeft goed geluisterd naar artiesten als Smokey Robinson (hetzelfde 'plukkende' gitaargeluid) of de Four Tops (dezelfde opzwepende energie). Van zijn album Love & War is de (derde) single Impossible afkomstig. Hij schreef het nummer zelf, samen met top-producer Mark Ronson (die ook al aan de wieg stond van het soul-geluid van Amy Winehouse). Het resultaat is een nummer dat raast als een najaarsstorm, met een dampend arrangement.

Snow Patrol - Just say yes

Zanger Gary Lightbody van de Schotse rockband Snow Patrol doet zijn naam eer aan - zijn stem heeft iets lichts, iets zwevends, iets melancholieks. Hun nieuwe single Just say yes heeft op het eerste gehoor wat weg van de single Crack the shutters van vorig jaar. Maar Just say yes leent meer electronica-invloeden uit de jaren '80 en is wat minder opdringerig dan hun eerdere werk. En het gitaarloopje blinkt uit in eenvoud, en lijkt in de verte op het gitaarloopje dat U2-gitarist The Edge voor With or without you (1987) bedacht.

Madonna - Celebration

Madonna is flinterdun. Een flinterdun postuur. Een flinterdunne stem. Flinterdunne teksten ("put your arms around me... when it gets too hot we can go outside"). Maar zij weet als geen ander alles samen te smeden tot opzwepende popmuziek. Dat komt ook omdat ze gedurfde keuzes maakt voor de muzikanten met wie ze samenwerkt. Paul Oakenfold (1963) is zo'n voorbeeld. Hij voorziet de dunne single Celebration van een vette beat. En daarmee levert het gelijknamige 'mega'-verzamel-album al meteen een flinterdikke hit op. Er is trouwens ook nog een Benny Benassi-remix maar die is veel eentoniger dan de radio-edit.

Little Boots - Remedy

De zangeres Little Boots heet eigenlijk Victoria Christina Hesketh, is 25 jaar en werd vorig jaar door de BBC al getipt als de ontdekking van 2009. Haar debuutalbum "New in town" leverde dan ook meteen twee hits op, "New in town" en "Remedy".

Hoewel "Remedy" aanvankelijk niet veel meer lijkt dat het zoveelste meisjes-dance-niemendalletje (gelijkenis met "Circus" van Britney dringt zich op, hoewel er ook weer een echo van "In my arms" van Kylie doorklinkt), zit het - ook na herhaald beluisteren - toch ingenieus in elkaar. Misschien dat vooral de tempo-wisseling het nummer overeind houdt.

Mika - We are golden

Hij zingt expressief, vol overgave. Het is een wilde vrolijkheid, haast ontembaar. Mika Penniman, geboren in 1983 in Beiroet, kennen we al van zijn succesvolle debuutalbum Life in cartoonmotion uit 2008. Nu is er de opvolger, The boy who knew too much, waarop Mika bewijst dat hij geen eendagsvlieg is. Productie van dit album was eveneens in handen van Greg Wells, en dat is te horen aan hetzelfde energieke, expressieve geluidsbeeld dat vooral ook om de single We are golden rondzweeft. Aanvankelijk zou dit ook de titel van het album worden, maar dat vond Mika bij nader inzien een "belachelijke naam" voor het album.

En de clip? Onzinnige gekte, in een boxershort en gouden schoentjes. Dat is het muzikale, surrealistische beeld dat Mika ons voorschotelt.

Daniel Lohues - Hij wul de klokken loaten luuden

Daniël Lohues – voorheen van Skik – schildert met woorden. Dat doet hij op zijn albums Allennig I en Allennig II uit 2008. Hij kijkt, ziet de wereld om hem heen en schildert met een ragfijn penseel zijn visie. Zo zag hij een uitzending van Pauw & Witteman, waarin de Tilburgse pastoor Harm Schilders te gast was, vanwege de geluidsoverlast die het luiden van de klokken van zijn kerk voor buurtbewoners in de omliggende Tilburgse wijk teweegbracht. Hij had het luiden der klokken als compromis reeds beperkt tot één minuut in plaats van drie, maar dat mocht niet baten. Langs juridische weg wisten de wijkbewoners de kerkklokken het zwijgen op te leggen.

Hij wul de klokken loaten luden, een nummer over een starre vastberadenheid… en de brandstof daarvan is hoop.

A-ha - Foot of the mountain

Eigenlijk komt er niet veel popmuziek uit Noorwegen. Het bekendste muzikale exportproduct in de jaren '80 was A-ha, met zanger/voorman Morten Harket. Zijn ijle stemgeluid is het brandmerk van de band. Ook op hun nieuwe, negende studio-album Foot of the mountain is die stem de spil van de muziek.

De gelijknamige single werd de avond voor de radiopremiere in elkaar gezet. De bandleden schreven de single zelf, net als bijna alle andere nummers op het album. De single Foot of the mountain gaat over de strijd in de moderne tijd, tussen het alsmaar uitdijende stadsleven en de natuur. Wat maakt gelukkiger? Het zinderende stadsleven of de uitgestrekte leegte? Een aangename single, die raakt aan de jaren '80-pop maar toch duidelijk in een modern jasje zit.

Marianne Faithful - The crane wife pt. 3

Haar stem piept, kraakt, zoekt naar lucht en naar toon. Maar wat is dit desondanks een ijzingwekkend mooie uitvoering van The crane wife pt. 3 door Marianne Faithful.

Dit nummer verscheen op haar album Easy come, easy go. Op de achtergrond mompelt Nick Cave mee. De tekst is ontleend aan een oude Japanse sage, over een man die een gewonde kraanvogel vindt. Hij helpt het beest weer op de been, en het vliegt weg. Een paar dagen later staat er opeens een onbekende, mysterieuze vrouw voor zijn deur - ze worden verliefd en trouwen. Zij maakt kleding die hij verkoopt op de markt, zodat hij rijkdom vergaart. Maar er is een voorwaarde: zijn vrouw werkt achter gesloten deuren en hij mag niet kijken. Op een dag kan hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, kijkt toch en verbreekt de betovering: zijn vrouw blijkt de kraanvogel te zijn, die kleding maakt met veren uit haar vleugels. Ze vliegt weg, en het sprookje eindigt.

Neem ook eens de moeite om het origineel te beluisteren, van The Decemberists.

Yusuf - Be what you must

De oude, wijze Cat Stevens (61) heet alweer een tijdje Yusuf Islam, sinds hij zich in 1978 bekeerde tot de islam. Lang was het stil rond deze vaste waarde in het singer-songwriter genre, die in 1978 zijn laatste studio-album als Cat Stevens uitbracht. Totdat in 2006 ineens het album An other cup verscheen, met rijke, volle muziek.

Eerder dit jaar, 2009, verscheen weer een album, Roadsinger waarop Yusuf het muzikale handwerk weer lijkt op te pakken. Simpele, eenvoudige arrangementen en muzikale lijntjes en akkoorden die zó basaal klinken, dat ze altijd geweest lijken te zijn. Luister maar eens naar het piano-outtro van Be what you must, dat van een klassieke schoonheid is. Alleen jammer van het kinder-koortje.