KT Tunstall - Uummannaq Song

Het album van de Schotse zangeres KT Tunstall dat een paar maanden geleden uit kwam, Tiger suit getiteld, heeft niet echt veel aandacht gekregen. Vreemd, want het album staat vol met eigenzinnige, energieke songs waarin de gitaat een hoofdrol opeist. Het album is opgenomen in de legendarische Hansa studio in Berlijn, waar vooral David Bowie en Iggy Pop in de jaren '70 hun bekendste werk opnamen.

De opzwepende opener van het album, Uummannaq Song getiteld, is een mengelmoes van inheems-Amerikaanse klanken, folk en country. Uummannaq is trouwens een desolaat dorp met 1.300 inwoners op Groenland. Tunstall bezocht het stadje in 2008 op een reis naar de noordpool, op zoek naar de lege, koude ontberingen - een reis die, zo verklaarde ze, als doel had om het vertrouwen te vinden een nieuw album uit te brengen. Missie geslaagd.

Mads Langer - Fact-fiction (2)

... en het gaat toch sneller dan voorspeld in het vorige bericht. Onlangs was Mads Langer bij Giel en speelde daar ook (naast het meer bekende en kabbelende "You're not alone") het nummer "Fact-fiction".

Mads Langer - Fact-fiction

Door alle commerciële, weinig verheffende talentenjachten dreigen we soms te vergeten dat er ook heel veel muzikanten 'gewoon' in stilte bezig zijn met hun muziek en zich achter de schermen gereed maken om de internationale poppodia te bestormen. Een van die voorbeelden is de 26-jarige Deen Mads Langer. Het nummer Fact-fiction ontroert - enerzijds door de indringende tekst waarin woorden als "lonely", "remember", "strangers" al een beetje aangeven welke treurige kant het verhaal van het lied in gaat. Maar ook door zijn eigen gitaarspel, dat breekbaar is en een eigen hoofdrol in het nummer opeist. In Nederland is Mads nog volstrekt onbekend, maar als in 2011 zijn debuutalbum uitkomt zal daar hoogstwaarschijnlijk snel verandering in komen.

ZAZ - Port Coton

Het is al snel mooi in het Frans, maar de 30-jarige beeldschone ZAZ weet er wel een heel poëtisch geheel van te maken op haar debuutalbum, eveneens ZAZ getiteld. De kritieken in Frankrijk waren wisselend. Sommige popjournalisten schreven dat ZAZ weet te verrassen, te ontroeren en te verleiden. Anderen vinden haar te zweverig en benadrukken dat haar vocale kwaliteiten beperkt zijn.

Ach, Franse muziek is soms onnavolgbaar en laat dat vooral zo blijven. Het nummer Port Coton klinkt doorleefd en sleept je mee in de twijfel die ZAZ zaait. Gaat de liefde voorbij? Wil ze verdwijnen over zee, en verdwalen tot ver voorbij de bakens? Ze vraagt zich af hoe je kunt vergeten, zingt gelaten over de regen in de zeilen, over een gehavende wereld, over elk lied waarbij ze aan die ander denkt. Maar ook over de haven (Port Coton) waar ze elkaar zullen weerzien. Treurnis? Verlangen? Meeslepend, dat zeker!

Je n'ai jamais vu la mer
mais j'en ai vu de noyés
Comment fais tu pour oublier
pour oublier

Et la plui qui revient dans nos voiles
Pas une chanson je ne pense a toi

Dans ce monde inhabitable
il vaut mieux danser sur les tables
A Port Coton qu'on se revoit
qu'on se revoit

Sting - Roxanne (Symphonicities)

Sting is in juni gestart met zijn wereldtournee. Onder de titel Symphonicities (een verwijzing naar het album Synchronicity van The Police uit 1983) brengt de 58-jarige Gordon Sumner zijn eigen werk in mooie, zachte klassieke tinten op de grote podia. Ook Nederland zal hij aandoen: in het kader van Symphonica in Rosso staat hij in oktober in het Gelredome in Arnhem.

De tour wordt begeleid door het gelijknamige album, zijn tiende studio-album, dat onlangs verscheen op het prestigieuze klassieke label Deutsche Grammophon. Sting werkte met een groot aantal arrangeurs om zijn muziek te vertalen en dat is erg geslaagd. Je hoort dat Sting zijn muziek begrijpt, niet alleen inhoudelijk maar ook qua vorm.

Luister bijvoorbeeld naar de klassieker Roxanne. De sfeer is nog broeieriger dan in het origineel. De cello dimt het rode licht. De violen zijn als de reflectie van de wanhopige lippen van Roxanne en accentueren haar vrouwelijke vormen. Sensueel en verleidelijk schrijdt ze nader en tracht je hart op hol te brengen...

John Legend & Pink - Don't give up

Een lastig nummer om te coveren, hoewel het al wel eens vaker is gebeurd: Don't give up van Peter Gabriel, die het in 1986 samen met Kate Bush zong. Dit nummer gaat over een man die geleerd had te vechten, te winnen; een geslaagd zakenman. Maar van de ene op de andere dag was het succes verdwenen en moest hij iets nieuws leren: het falen aanvaarden.

In bijna alle bekende (cover-)versies is het contrast tussen de mannen- en de vrouwenstem een spil in het nummer. De man lijkt radeloos en de vrouw geeft verzachtende raad. Zo ook in de coverversie van John Legend en Pink, al is de ijle stem van Legend wat beter in staat om de leegheid van het verlies uit te stralen die Peter Gabriel ook weet over te brengen. Het stemgeluid van Pink is iets minder gelukkig gekozen - het is hier en daar te scherp en biedt niet echt de omfloerste troost of verzachting die Kate Bush in het origineel wel overbrengt.

Het nummer is te vinden op een aardig album van Herbie Hancock, The Imagine project getiteld. Met dat album wil Hancock met de universele taal van de muziek zijn steentje bijdragen aan de wereldvrede en tolerantie. Don't give up maakt daar zeker een waardig onderdeel van uit. En natuurlijk heeft Hancock ook zelf nog achter het klavier plaatsgenomen.

K's Choice - America

K´s Choice heeft een nieuw album uitgebracht en dat is goed nieuws. Nadat broer Gert en zus Sarah Bettens een paar jaar aan hun solo-carrières hebben gewerkt, kruipt het muzikale bloed kennelijk waar het niet gaan kan. Typische K´s Choice-nummers zijn te vinden op Echo Mountain. Rock, met hier en daar een mistroostig randje.

Aangrijpend is het maatschappij-kritische America. Het mooie van dit nummer is dat tekst en muziek op een ingenieuze wijze in elkaar overgaan. Dat rare land Amerika, uitgestrekt, groots, gezien door de ogen van de tekstdichter en de muzikant. Een land waar hebzucht rondwaart in een wereld van asfalt. Een gehate wereld, overeind gehouden door hoop. Een gekooide adelaar; de onbegrensde vrijheid is een mythe geworden. Dat is het beeld dat K´s Choice in dit nummer haarscherp schildert in woord en klank.

Sophie Zelmani - I'm the rain

Het begrip "weemoedig" houdt het midden ergens tussen verdrietig en verlangend. Het is de beste term om de sfeer van de muziek van Sophie Zelmani te omschrijven. Het negende album van de Zweedse zangeres is net uit. Het album is getiteld I'm the rain, en de titeltrack is tot single gebombardeerd.

Als Sophie Zelmani in die single bezingt hoe zij dichtbij haar geliefde wil zijn, als een regenbui die alle zorgen wegwast, dan voelen haar fluisterende woorden als druppels die zacht op je huid vallen, de grip verliezen en als kleine pareltjes naar beneden rollen. Haar muziek is ongekend mooi. Punt uit.

Bon Jovi - Work for the working man

Hij heet eigenlijk John Francis Bongiovi (1962), maar we kennen hem onder zijn artiestennaam Jon Bon Jovi, en - korter nog - zijn bandnaam Bon Jovi. In 1986 kwam het legendarische album Slippery when wet uit en daarna volgde een gestage stroom albums. In 2009 kwam daar het laatste wapenfeit The circle bij en op dat album lijkt Bon Jovi de muzikale oorsrpong in ere te herstellen. Op een paar ballads na stevige rockmuziek met scherp aangezette gitaren. Richie Sambora, gitarist en producer van het album, heeft zich duidelijk kunnen en mogen uitleven.

The Circle is een stevig album, waar de track Work for the working man nog eens uit springt. Niet alleen vanwege de enigszins moraliserende, socialistische tekst (die trouwens naar verluidt door een adviseur van Obama werd ingelijst en opgehangen in het Witte Huis) maar ook vanwege het door-denderende ritme, waarin Livin' on a prayer in de verte te horen is.

A Silent Express - Will I be around

Da's altijd fijn, als muziek gewoon bedoeld is als muziek. Geen fratsen, geen gedoe - een stevig basritme, catchy gitaarloopje en een wat ijl gemaakte stem. Ziedaar de Friese band A Silent Express. Ze tekenden onlangs een platencontract bij maatschappij 8Ball (waar andere Nederlandse succesvolle artiesten als Alain Clark en Bertolf onder contract staan) en hun single Will I be around werd niet voor niets tot 3FM-Megahit gebombardeerd.

Zanger Rik Annema heeft wat weg van een jonge David Bowie. En dat drum-intro... waar komt het toch vandaan? Suggestie: My sweet Louise van Ironhorse (Randy Bachman). Echt, het lijkt als twee druppels water!

Sharon Jones & The Dap Kings - I learned the hard way

Die oude, blinkende Motown-muziek heeft iets bijzonders. Je hoort het en je herkent het meteen. Een muzikale design-klassieker, kortom. Met veel eerbied voor de Groten die haar voor gingen, reconstrueert Sharon Jones dat geluid. Vettig, strak binnen de lijnen van het koper, samengebonden door het koortje. Ergens doet het denken aan Martha & The Vendellas, maar dan iets stoerder. Stoere muziek past prima bij Sharon Jones - voordat ze zich professioneel toelegde op zingen was ze gevangenisbewaarder op Rikers Island.

Samen met de koperblazers The Dap Kings (bekend van onder andere Amy Winehouse) heeft Sharon Jones in april haar vierde album uitgebracht, I learned the hard way getiteld, met de titeltrack als eerste single. Die single is trouwens als gratis MP3 te downloaden. Het album borduurt muzikaal gezien voort op het pad dat op de voorgaande albums werd in geslagen. Niet echt vernieuwend, maar wel lekker in het gehoor.

Jack Peñate - Be the one

Geen bekende naam, Jack Peñate, maar de Brit maakt dan ook nog niet zo heel lang muziek. In 2006 bracht hij voor het eerst een single uit en in 2008 stond hij op het Glastonbury-festival. Zijn tweede album heet - hoe toepasselijk - Everything is new. Een opzwepend nummer dat daarop te vinden is, is Be the one.

Het koper toetert een energiek fundament voor dit goed in het gehoor liggende nummer. De stem van Jack Peñate is niet heel boeiend, maar het opzwepende ritme maakt veel goed.

Mumford & Sons - Little lion man

Folkmuziek oud en gezapig? Helemaal niet, zo bewijst het Engelse viermanschap Mumford & Sons op het album Sigh no more. Het is muziek die met een traditioneel oog voor detail is opgebouwd, hier en daar wat gelijkenis vertonend met bijvoorbeeld The Proclaimers. De sfeer is meteen aanwezig: je waant je in een volgestouwde Engelse pub, geleund tegen de toog met een groot glas bier-zonder-schuim; dronken van de muziek.

Het energieke Little lion man is als single uitgebracht. Een nummer waarin de teleurstelling over een grote fout doorklinkt, een wanhopige boosheid. Maar luister ook eens naar White blank page, een wat slepend, hier en daar zeurderig nummer, maar tegelijkertijd heel gedurfd qua opbouw - een soort bries die telkens uitmondt in verlangende windvlagen. Mumford & Sons is er vanuit het niets in geslaagd om de folkmuziek de 21ste eeuw in te slepen.

The Heavy - How do you like me now?

Een vergelijking met een legende is altijd gevaarlijk. Maar als je met je ogen dicht luistert naar de uit Engeland afkomstige band The Heavy dan dringt de vergelijking met James Brown zich toch op. Dezelfde energie, dezelfde dynamiek, en dezelfde getergde soul.

Op 18 januari trad de groep, met voorman Kelvin Swaby, op in The Late Show van David Letterman (fragment van Youtube verwijderd, maar hier terug te zien), muzikaal ondersteund door The Dap Kings (Amy Winehouse, Sharon Jones). Het nummer How do you like me now? is niet enorm afwisselend maar in de repeterende kadans schuilt juist de kracht: dit robuuste nummer dendert als een glimmende locomotief over de strakke spoorstaven die de blazers neerleggen.

BBC longlist 2010

Jaarlijks presenteert de BBC een longlist van pop-muzikanten die het in het komende jaar wel eens kunnen gaan maken. Adele en Mika waren eerdere 'ontdekkingen' van de BBC. Ook dit jaar is de 'Sound of 2010 longlist' uitgebracht. Daarop toch wel veel-van-hetzelfde, invloeden uit synthesizer-pop uit de jaren '80 en het Amy Winehouse-soul geluid. Vooral veel sombere, 'boze' muziek. Uitzondering zou misschien zijn Stornoway, maar die groep heeft dan weer veel weg van Fleet Foxes.

De leukste, vernieuwendste van de 15 nieuwkomers is Owl City, een huiskamer-projectje van de 23-jarige Adam Young. Zijn album Ocean Eyes verscheen al in juli 2009, maar de single Fireflies werd pas later opgepikt. Het is lichtvoetige, positief gestemde popmuziek die zweeft op een briesje van electronica. Veelbelovend!