Brooke Fraser - Crows + Locusts

Een album vol met kleine verhaaltjes. Dat is Flags van Brooke Fraser. Haar stem luchtig en ijl, een beetje als Dido, maar dan met iets meer ruwheid en overtuiging. De muziek lichtvoetig waar nodig (zoals het al op de radio grijsgedraaide Something in the water) maar ook zwaarmoedig, als het verhaal daarom vraagt.

Een van die verhalen is Crows + Locusts, dat gaat over de mensheid in het algemeen en over een boerenfamilie in het bijzonder. De velden bloeden. De hartslag verdwijnt uit de gewassen en de moed uit de mens. De vrouw tuurt vanaf een heuvel naar haar dorre, droge velden, geteisterd door een vuig verzengende hitte. Het jaar dat de vossen kwamen. Alsof de kraaien en de zwerm sprinkhanen nog niet genoeg schade hadden aangericht. Maar even voor het einde van het nummer valt de wanhoop stil en maakt het nummer - in tekst en muziek - plaats voor vasthoudendheid. De vrouw strompelt de heuvel op, ziet daar beneden haar zweet in de aarde. En ze weet, ze voelt: er zal iets groeien in die dorre aarde. Eerder gaat zij niet weg.